Zingen als spiegel

Posted on
zingen als spiegel

Zingen als spiegel. Een tijdje geleden las ik een quote over yoga, die ik meteen kon linken aan zang&muziek, omdat het voor mij (en ik denk ook voor vele anderen) zo werkt.

De yogadocent had het erover, dat hoe je op je yogamat staat, hoe je je yoga beoefent, zo beoefen je ook het leven.
Een mooie gedachte, die ik zelf toepas tijdens het zingen.

Zingen als spiegel, een voorbeeld:

Doordat ik de ziekte van Lyme heb (gehad), zijn mijn spieren nog behoorlijk stijf. Zo ook mijn stembanden en hierdoor kan ik lang niet alles meer zingen wat ik vroeger wel kon zingen.
Dat wil niet zeggen dat het nooit meer kan, maar ik moet weer in vorm komen en dit vergt behoorlijk wat discipline, aandacht, geduld en liefde (véél liefde!) om mijn stem weer op het niveau te krijgen als wat het was.

Maar wat gebeurt er vaak wanneer ik ga zingen: ik pak het moeilijkste lied, omdat ik vind dat ik die gewoon moet kunnen zingen (want: vroeger lukte dit me ook), het klinkt dan natuurlijk voor geen meter (want: nee, mijn stem is niet meer zo soepel als toen en daarbij kamp ik met stembreuken en krassen door verkeerd stemgebruik) en dan hoor ik niet het gewenste resultaat en… gooi de handdoek in de ring.
Ik word boos op mezelf dat ik het niet kan, vind mezelf dan helemaal niet leuk en krijg het gevoel dat ik heb gefaald. Boem. Negatieve ervaring met zingen, dus: laat de volgende keer maar zitten!

Op dit soort momenten word ik me weer zo bewust van mijn manier van dingen aanpakken. Ik leg om te beginnen de lat al véél te hoog. Uithalen à la Mariah Carey zitten er voorlopig nog niet in, dus waarom pak ik dan zo’n liedje?
Dan verwacht ik van mezelf een perfecte uitvoering van het lied, waarin ik geen fouten mag maken (perfectionistisch? welnee!) terwijl het -nogmaals- veel te hoog gegrepen is.
Vervolgens keur ik mijn stem af, omdat het niet zo klinkt als Mariah Carey en geef ik het op.

Gevolg: ik baal van mezelf en van mijn kunnen, en baal van het feit dat ik niet heb doorgezet.

Bewustwording

Je ziet wat er in werking kan worden gezet, op het moment dat je gaat zingen. En vaak ook nog daarvóór.

Meestal hebben we al een mening of oordeel over onze stem, wanneer iemand maar oppert om te gaan zingen.
‘Nee, hoor, de wereld is beter af zonder mijn kraaien-stem’ of zoiets dergelijks. Maar dat zou je er niet van moeten weerhouden om te gaan zingen! Integendeel, je zou het als een spiegel kunnen gaan zien: vaak ligt er onder dit oordeel over je stem, een diepere betekenis verborgen over jezelf.
In mijn geval komt mijn perfectionisme altijd om de hoek kijken wanneer ik ga zingen en word ik keihard voor mezelf. Terwijl het juist nodig is, om met een zachte blik te blijven kijken waar ik nu sta. Dat het niet erg is dat ik minder kan dan voorheen, dat het precies goed is zoals het is. Dat ik precies goed ben zoals ik ben. Mezelf liefdevol omarmen in al mijn imperfectie en oordeelloos proberen om mijn stem weer in shape te krijgen, welke tijd hier dan voor nodig is.
Een les die ik niet alleen tijdens het zingen kan toepassen, maar eigenlijk op alles wat nieuw en lastig is.

Ik nodig je uit om eens bij jezelf te voelen wat er gebeurt als ik je nu vraag: kom jij ook een keertje zingen, want iedereen kan zingen!
Welke gedachten komen er in je op? Wat is je eerste reactie? Positief of negatief? Denk je zo ook over jezelf? Over je eigen kunnen in het algemeen? Of bijvoorbeeld over hoe je eruit ziet?

Of stel, ik vraag je om voor een groep mensen te zingen: wat voel je daarbij? Breekt het zweet je uit? Grote kans dat je dit ook in meer of mindere mate voelt wanneer er iets van je wordt verwacht, wanneer je moet presteren (met of zonder druk). Zingen maakt zichtbaar waar jij nog moeite mee hebt, het is een spiegel die diep kijkt in jouw Ziel.
En dat is eng, want: kwetsbaar! Maar dat maakt het tegelijk juist mooi, je krijgt de kans om in een nieuw licht naar jezelf te kijken, en zo meer ontspanning, plezier en geluk te ervaren in je leven.

 

1 Reactie(s)

  1. Nancy says:

    Haha heel herkenbaar!
    Vroeger deed ik mezelf dat ook aan..
    Mijn banden zijn te slap.. dus zo ook mijn stembanden.. mariah’s.. Hero vond ik altijd zo heerlijk om te zingen.. of Witney.. of of of maar t ging niet meer.. mensen zeiden ook dat het vals was.. ik trok het me aan en stopte met zingen.

    Zo ook met gitaarspelen.. mijn spieren werken ook niet mee en na 2 minuten ongeveer kan ik mijn plectrum niet meer omhoog bewegen. Niet goed genoeg, dus na veel oefenen en falen en me zo enorm gefrustreerd voelen.. gaf ik de brui eraan.

    Dus mijn perfectionisme ging in de weg staan van mijn plezier.. want kon het niet perfect dan mocht get niet van mezelf. Ik was zoo streng!

    Maar muziek is mijn alternatieve uitlaatklep!!
    (Vroeger was dat dansen maar dat gaat helemaal niet meer)
    Ik miste het zo erg..

    Maar toen mijn omkeer kwam.. en ik “echt” van mezelf ging houden.. werd ik ook milder..
    Ik mocht nu van mezelf muziek maken met foutjes erin. En zingen uit volle kracht! Niet omdat andere het mooi vinden of weten te waarderen. Maar omdat het mij vrolijk stemt. Omdat het mij plezier geeft. Omdat het mijn uitlaatklep is!
    Ik doe het voor Mij, ik gun het Mij ❤

Reactie achterlaten

Your email address will not be published.