Een lastige situatie accepteren gaat meestal niet in een keer. Het gaat in verschillende fases, in verschillende stapjes. De eerste fase is zien wat er werkelijk is. Dat voor jezelf in kaart brengen.
Als je iets accepteert betekend dat niet dat je goedkeurt wat er speelt.
Het is niet hetzelfde als erachter staan en het is ook niet hetzelfde als het tolleren.
Sterker nog, grenzen aangeven en acceptatie gaan ook vaak hand in hand.
Zo kan het bijvoorbeeld zijn dat je een schoonzusje hebt die je iedere keer een naar gevoel geeft.
Ze geeft stiekem steken onder water en je merkt dat wat ze zegt iedere keer een dubbele betekenis heeft.
Dat voelt helemaal niet fijn en het lukt steeds minder goed om het langs je heen te gaan.
Als je een moment neemt om over dit alles na te denken, zie je dat je van alles geprobeerd hebt om de situatie beter te maken.
Je hebt meebewogen, je bent empathisch geweest en je hebt geprobeerd uit te vinden of jullie gemeenschappelijke interesses hebben.
Alleen gaat dat niet meer en alles begint je steeds meer tegen te staan.
De fases van accepteren
1. Accepteren wat er is
Dat is een mooi moment om jezelf af te vragen of je de situatie echt accepteert zoals hij is.
Accepteer je haar zoals ze is?
Met die vraag bedoel ik niet de vraag of je je best hebt gedaan om haar te mogen.
Ik bedoel dat je accepteert dat ze zich gedraagt zoals ze zich gedraagt. Dat je het gegeven accepteert dat ze steken onder water geeft.
Daarmee bedoel ik niet accepteren in de vorm van goedkeuren. Ik bedoel dat je niet langer vecht tegen het gegeven dat ze zich lullig gedraagt.
Dat je dit niet meer aan het vergoelijken bent, dat je het niet meer anders probeert te zien dan het is. Ze doet lelijk. Punt. Dat is wat er is.
Als je dat ziet, dat gegeven accepteert, kan dat ruimte geven om uit de ‘pleaserol’ te stappen en minder je best te doen om de situatie beter te maken.
2. Jezelf losmaken van wat er is, zodat je ruimte krijgt voor jezelf
Je maakt je dan als het ware los van de situatie. Je doet niet meer je best.
Dat kan heel raar voor jezelf voelen. Alsof je niet meer meedoet, jezelf terugtrekt, alsof je onverschillig geworden bent en het je allemaal niet meer accepteert.
Dat terwijl het allemaal nog veel pijn kan doen.
In deze fase ga je ineens nog meer zien hoe erg de situatie niet klopt. Hoe rot het allemaal is en hoe oneerlijk het is.
En omdat je niet meer meedoet, je iets meer teruggetrokken bent, kan het zomaar zijn dat de situatie erger lijkt te worden.
Je schoonzusje doet ineens niet meer stiekem lelijk. Het is nu veel tastbaarder.
En toch krijg je in je eigen coconnetje meer ruimte.
Als je door al die gevoelens heen werkt, krijg je ineens ruimte in jezelf om jezelf te zijn.
Je doet inderdaad niet meer mee. Je laat ze doen wat ze doet, zeggen wat ze zegt.
Het gaat namelijk helemaal niet over jou, maar over haar.
3. Jezelf blijven en rustig loslaten
Vanuit daar kom je weer tot bloei en dat uit zich op een manier die bij jou past.
Misschien vraag je haar gewoon iedere keer toch hoe het met haar gaat. Dat past namelijk bij jou normen en waarden.
Misschien zeg je iedere keer als ze iets lelijks zegt dat je die opmerking niet waardeert en ga je vervolgens iets anders doen, zonder te wachten op haar reactie.
Of je negeert het allemaal, want het is wat het is en je bent liever met andere dingen bezig.
Hoe dan ook, je bent er los van, het raakt je misschien soms nog wel, maar dat heelt ook snel weer, want dit is wat het is.
Als zielscoach is het mijn missie is om spiritualiteit tastbaar en begrijpelijk te maken door praktische tips en tools aan te reiken, op een aardse maar ook luchtige manier.
Daarom duiken we de ene keer de energetische wereld in en de andere keer de mind in.
0 Reactie(s)